Περί προσαρμογής της Ελληνικής Νομοθεσίας στην Κοινοτική ή η κρατική "ξεπατικωσούρα"...

Την ορθογραφία της λέξης "ξαπατικωσούρα" δεν την ξέρω... Για να είμαι ειλικρινής δεν την έχω δει ποτέ γραμμένη, αλλά την έχω χιλιοειπωμένη από τα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια... Το "Ω" με ενοχλεί λίγο -ας είναι το ρήμα "ξεπατικώνω" και τα εις -ώνω πάνε, από ότι μάθαμε, με ωμέγα- αλλά ας το πάρει το ποτάμι...

Οι περίφημες Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δημιουργούν στα Κράτη-μέλη υποχρέωση να πάρουν μέτρα που να έχουν ισοδύναμο αποτέλεσμα. Οι "Κανονισμοί" είναι αυτοί που ισχύουν αυτόματα όπως είναι...

Αυτές τις Οδηγίες η Ελλάδα, συνήθως αργοπορημένα και εκπρόθεσμα, τις "ενσωματώνει" στο εθνικό δίκαιο με μια ιδιαίτερα αδιαφανή διαδικασία -άρχισε το "κόλπο" για "να προκάνουμε" την ένταξη το 1981 με Προεδρικά Διατάγματα και, τώρα, η υπεραπλούστευση οδήγησε το πλείστο των Οδηγιών να "ενσωματώνονται" με Υπουργικές Αποφάσεις-. Θα μου πείτε: τί τη θέλεις τη διαφάνεια αφού βρέξει-χιονίσει η χώρα πρέπει να την "ενσωματώσει" στο εθνικό δίκαιο;

Το πρώτο πρόβλημά μου είναι ότι η διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες γίνεται από την Κυβέρνηση χωρίς κανενός τη γνώμη να ζητήσουμε... Βουλή απούσα εκκωφαντικά! Άρα αυτό που αποφασίζεται -περίπου κρυφά- νομοθετείται στην χώρα πάλι κρυφά...

Oι Αγγλοσάξωνες μιλούν για accountability και εμείς θα το λέγαμε (;) "λογοδοσία". Λογοδοσία σε κανένα λοιπόν!

Το επόμενο πρόβλημα είναι η στέρηση της δυνατότητας για καλύτερες ιδέες. Η Υπουργική Απόφαση αποτελεί συνηθέστατα και αν είναι ειλικρινής, άγρια "ξεπατικωσούρα" της Οδηγίας, χωρίς καμμία πρόνοια για τις τυχόν εθνικές συνθήκες, για ποινές (που σχεδόν ποτέ δεν περιλαμβάνουν οι Οδηγίες) κλπ.

Αφορμή για αυτές τις σκέψεις μου έδωσε η ατυχέστατη ιστορία των μπλέ κάδων ανακύκλωσης που γράφουν απάνω "Εδώ μόνο συσκευασίες". Σε όσους πάντως δεν ξεκόλλησε λόγω άθλιας ποιότητας το αυτοκόλλητο που το έγραφε, το παρέλαβαν οι αιώνιοι βάνδαλοι -Υδραυλικοί, κλειδαράδες, οπαδοί θυρών σταδίων (και όχι ομάδων!) και παρόμοιοι. Τέλος πάντων εγώ τους ξεχωρίζω από το μπλε καπάκι τους...

Η Οδηγία γεννήθηκε για να βάλουν στην Ευρώπη σε λογαριασμό τους Γερμανούς, που, επικαλούμενοι το περιβάλλον, αλλά αλλοιθωρίζοντας προς τον παραδοσιακό τους προστατευτισμό, επέβαλλαν ένα εξαμβλωματικό για την Ευρώπη νόμο που διέλυσε κυριολεκτικά τα υπάρχοντα μη επιδοτούμενα δίκτυα ανακύκλωσης των γειτονικών τους χωρών (δηλ. τα δίκτυα των ρακοσυλλεκτών και των παλιατζήδων, που ήσαν οι καλύτεροι προστάτες του περιβάλλοντος), αλλά και δημιούργησε τεράστιες δυσκολίες στους εξαγωγείς προϊόντων προς τη Γερμανία.

Για το λόγο λοιπόν αυτό η Κοινότητα προσπάθησε να συμμαζέψει τα πράγματα, προωθώντας συγχρόνως και την ιδέα της ανακύκλωσης, βγάζοντας μια Οδηγία που, ανάμεσα σε άλλα, επέβαλλε στόχους ανακύκλωσης για κάθε χώρα.

Εμείς φαίνεται, πήραμε την Οδηγία και την "ξεπατικώσαμε" χωρίς να σκεφτούμε τις ροές ανακύκλωσης αλλά και τις τεχνικές για το ξεχώρισμα των ανακυκλώσιμων συσκευασιών.

Πρώτα-πρώτα δεν είναι όλες οι συσκευασίες ανακυκλώσιμες!. Το περιβόητο και πολυδιαφημιζόμενο -αλήθεια, μόνο στην Ελλάδα το έχω δει να διαφημίζεται- TetraPak που είναι ένας αχταρμάς χαρτιού, κόλλας, πλαστικού και φύλλου αλουμινίου που και πως θα ανακυκλωθεί; Κατ' εμέ, συσκευασία είναι- ανακυκλώσιμο όμως δεν πολυείναι!

Η διογκωμένη πολυστερίνη -αυτό που λέμε και frigopor- δεν είναι ανακυκλώσιμη ή πολυανακυκλώσιμη, συσκευασία όμως είναι. Που θα την πετάξω;

Ένα σπασμένο τζάμι είναι, σαν την μπουκάλα, γυαλί, αλλά συσκευασία δεν είναι. Που θα το πετάξω;

Επίσης η εφημερίδα και το περιοδικό, κανονικά μπορούν να μπουν στην ίδια ροή ανακύκλωσης με τα χαρτοκιβώτια. Δεν είναι όμως συσκευασίες! Αυτές θα τις πετάμε ή όχι στους μπλέ κάδους; Εγώ πάντως τις πετάω...

Τα άπειρα μικροσιδερικά του σπιτιού αλουμινένια ή σιδερένια κλπ είναι, συσκευασίες όμως, όπως οι κονσέρβες δεν είναι. Που θα τα πετάξω;

Με λίγα λόγια, χωρίς να ενημερώσουμε πως, τι και γιατί, φτιάξαμε οργανισμούς, ίσως διορίσαμε τα τσακάλια των κομματικών ή άλλων γραφείων, και "ικανοποιήσαμε" τις απαιτήσεις της σχετικής Οδηγίας...

Do you expect us to recycle too?*

*Κατ' αναλογία του γνωστού πλακάτ που μπορεί κανείς να δει σε σπάνια γραφεία υπαλλήλων με χιούμορ: "I stay 8 hours a day here, do you expect me to work too?"