Opinion leaders or Opinion followers?

Πριν πολλά χρόνια, όταν η ανίχνευση της επιστήμης (;) του marketing με οδήγησε στο να διαβάσω μερικά βιβλία για το θέμα μου έκανε φοβερή τότε εντύπωση η μετάφραση του όρου opinion leaders σε "γνωμηγήτορες" και του opinion followers σε "γνωμακόλουθους".

Για μένα πάντα οι καλοί πολιτικοί πρέπει να είναι ηγέτες. Νομίζω για όλους μας...  Αλλοιώς αςκάναν κάποια άλλη δουλειά! Έλα όμως που ανακαλύφθηκαν οι δημοσκοπήσεις και από "γνωμηγήτορες" κατέληξαν με τρόμο να διαβάζουν ενδελεχώς τα απότελέσματα των δημοσκοπήσεων (με τις συχνά αφόρητα βλακώδεις ερωτήσεις του τύπου "θα θέλατε η FYROM να αποκτήσει νέο όνομα που να περιέχει τον όρο Μακεδονία;"). Η ανάγνωση δημοσκοπήσεων, όπως τουλάχιστο γίνεται από τους πολιτικούς, είναι σαν την ανάγνωση του "ελέγχου" των μαθητών του Δημοτικού ενώπιον των γονιών τους...

Έχω ήδη αρχίσει να διαγράφω από τις "λίστες" μου οριστικά πολιτικούς που διαβλέπω ότι αλλάζουν άποψη με βάση τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων. Φοβάμαι ότι ο κατάλογος μακραίνει πολύ γρήγορα και αποκτάει έκταση που κινδυνεύει να φτάσει το 100 % του (λεγόμενου) "ελληνικού πολιτικού προσωπικού".

Τι μπορούμε να κάνουμε για να τους ξανακάνουμε ηγέτες αυτούς που μας κυβερνάνε στη Βουλή;

"Εντός δεκαημέρου τροπολογία θα εισαχθεί..."

Αν και όλοι όσοι καταλαβαίνουν κοροϊδεύουν για αυτό που συμβαίνει, κανείς δεν το λέει...

Η υπόθεση του ντοπαρίσματος της Εθνικής ομάδας άρσης βαρών θα αντιμετωπισθεί με τροπολογία που θα εισαχθεί στη Βουλή εντός δεκαημέρου είπε ο κ. Υπουργός Πολιτισμού, αρμόδιος και επί του Αθλητισμού...

Όλα με ένα νόμο (προσοχή: "τροπολογία", δηλαδή "νομοθετικό μπάλωμα") θα λυθούν...

Για όποιο σκάνδαλο ή μπέρδεμα βγαίνει στην επιφάνεια, ανακοινώνεται ότι θα προταθεί νόμος. Αυτό που δεν ανακοινώνεται είναι ποιος νόμος θα καταργηθεί -γιατί συνήθως ουδείς καταργείται, γιατί απλώς συνήθως προστίθενται πλάγιες ή παράλληλες διατάξεις, που σε κάνουν, όταν θελήσεις να εφαρμόσεις κάτι, να έχεις ευρύ πεδίο επιλογών και αντίστοιχων παραθύρων...

Έτσι δεν είχε ανακοινωθεί ότι θα προταθεί αυστηρός νόμος, που συνεχίζω να πιστεύω ότι νομικά είναι αδύνατο να επιβληθεί (βλεπε εδώ και ανάρτησή μου από τον Νοέμβριο του 2007) για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια;

Ο νόμος (ή τροπολογία) ως ιδέα προσφέρει καταφύγιο και βολεύει τους πολιτικούς γιατί:

• Κερδίζουν χρόνο γιατί δεν υποχρεώνονται να πούνε καθαρά τι θα λέει αυτός ο "νόμος". Έτσι η αμηχανία, η έλλειψη ιδεών και η κατάληψη των πολιτικών εξ απίνης κρύβονται μέχρις ότου βρούν το χρόνο να προτείνουν κάτι -αν δεν ξεχαστεί και δεν προτείνουν τίποτα-...
• Δίνουν χρόνο να ξεδιπλωθεί το πελατειακό σύστημα. Έτσι όλοι όσοι ψηφοφόροι-πελάτες μπορούν να βολέψουν κάτι -είπα ότι πιστεύω ότι τεράστιο ποσοστό της νομοθετικής δραστηριότητας αφιερώνεται στην "νομιμοποίηση ανηθικοτήτων"- τρέχουν στους βουλευτές και τους υπουργούς για να τους πείσουν να προτείνουν την αναγνώριση τόσων πλασματικών ετών για σύνταξη, ή αλλο σχετικό ή άσχετο.
• Ναρκώνουν τους πολίτες γιατί δίνουν την εντύπωση ότι οι πολιτικοί δρουν, και κανείς δε τους ζητάει το λόγο "γιατί δεν είχαν προβλέψει" την κατάχρηση του νόμου ή της ελευθερίας κλπ.

Προτείνω όμως να βγει η Κυβέρνηση και να πεί ότι με κάθε (νέο) νόμο που θα προτείνει στο μέλλον, θα προτείνει και κατάργηση άλλων παλαιότερων νόμων που δεν χρειάζονται τώρα...

Μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ότι όλες οι βαρύγδουπες αναλύσεις για το γιατί δεν πάει καλά η χώρα, κανείς δεν έχει αναφέρει στους φταίχτες και την άθλια ποιότητα της νομοθεσίας μας.

Ναι λοιπόν στους νέους νόμους αλλά, έλεος, καταργείστε και κανένα παλιό!

Περί προσαρμογής της Ελληνικής Νομοθεσίας στην Κοινοτική ή η κρατική "ξεπατικωσούρα"...

Την ορθογραφία της λέξης "ξαπατικωσούρα" δεν την ξέρω... Για να είμαι ειλικρινής δεν την έχω δει ποτέ γραμμένη, αλλά την έχω χιλιοειπωμένη από τα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια... Το "Ω" με ενοχλεί λίγο -ας είναι το ρήμα "ξεπατικώνω" και τα εις -ώνω πάνε, από ότι μάθαμε, με ωμέγα- αλλά ας το πάρει το ποτάμι...

Οι περίφημες Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δημιουργούν στα Κράτη-μέλη υποχρέωση να πάρουν μέτρα που να έχουν ισοδύναμο αποτέλεσμα. Οι "Κανονισμοί" είναι αυτοί που ισχύουν αυτόματα όπως είναι...

Αυτές τις Οδηγίες η Ελλάδα, συνήθως αργοπορημένα και εκπρόθεσμα, τις "ενσωματώνει" στο εθνικό δίκαιο με μια ιδιαίτερα αδιαφανή διαδικασία -άρχισε το "κόλπο" για "να προκάνουμε" την ένταξη το 1981 με Προεδρικά Διατάγματα και, τώρα, η υπεραπλούστευση οδήγησε το πλείστο των Οδηγιών να "ενσωματώνονται" με Υπουργικές Αποφάσεις-. Θα μου πείτε: τί τη θέλεις τη διαφάνεια αφού βρέξει-χιονίσει η χώρα πρέπει να την "ενσωματώσει" στο εθνικό δίκαιο;

Το πρώτο πρόβλημά μου είναι ότι η διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες γίνεται από την Κυβέρνηση χωρίς κανενός τη γνώμη να ζητήσουμε... Βουλή απούσα εκκωφαντικά! Άρα αυτό που αποφασίζεται -περίπου κρυφά- νομοθετείται στην χώρα πάλι κρυφά...

Oι Αγγλοσάξωνες μιλούν για accountability και εμείς θα το λέγαμε (;) "λογοδοσία". Λογοδοσία σε κανένα λοιπόν!

Το επόμενο πρόβλημα είναι η στέρηση της δυνατότητας για καλύτερες ιδέες. Η Υπουργική Απόφαση αποτελεί συνηθέστατα και αν είναι ειλικρινής, άγρια "ξεπατικωσούρα" της Οδηγίας, χωρίς καμμία πρόνοια για τις τυχόν εθνικές συνθήκες, για ποινές (που σχεδόν ποτέ δεν περιλαμβάνουν οι Οδηγίες) κλπ.

Αφορμή για αυτές τις σκέψεις μου έδωσε η ατυχέστατη ιστορία των μπλέ κάδων ανακύκλωσης που γράφουν απάνω "Εδώ μόνο συσκευασίες". Σε όσους πάντως δεν ξεκόλλησε λόγω άθλιας ποιότητας το αυτοκόλλητο που το έγραφε, το παρέλαβαν οι αιώνιοι βάνδαλοι -Υδραυλικοί, κλειδαράδες, οπαδοί θυρών σταδίων (και όχι ομάδων!) και παρόμοιοι. Τέλος πάντων εγώ τους ξεχωρίζω από το μπλε καπάκι τους...

Η Οδηγία γεννήθηκε για να βάλουν στην Ευρώπη σε λογαριασμό τους Γερμανούς, που, επικαλούμενοι το περιβάλλον, αλλά αλλοιθωρίζοντας προς τον παραδοσιακό τους προστατευτισμό, επέβαλλαν ένα εξαμβλωματικό για την Ευρώπη νόμο που διέλυσε κυριολεκτικά τα υπάρχοντα μη επιδοτούμενα δίκτυα ανακύκλωσης των γειτονικών τους χωρών (δηλ. τα δίκτυα των ρακοσυλλεκτών και των παλιατζήδων, που ήσαν οι καλύτεροι προστάτες του περιβάλλοντος), αλλά και δημιούργησε τεράστιες δυσκολίες στους εξαγωγείς προϊόντων προς τη Γερμανία.

Για το λόγο λοιπόν αυτό η Κοινότητα προσπάθησε να συμμαζέψει τα πράγματα, προωθώντας συγχρόνως και την ιδέα της ανακύκλωσης, βγάζοντας μια Οδηγία που, ανάμεσα σε άλλα, επέβαλλε στόχους ανακύκλωσης για κάθε χώρα.

Εμείς φαίνεται, πήραμε την Οδηγία και την "ξεπατικώσαμε" χωρίς να σκεφτούμε τις ροές ανακύκλωσης αλλά και τις τεχνικές για το ξεχώρισμα των ανακυκλώσιμων συσκευασιών.

Πρώτα-πρώτα δεν είναι όλες οι συσκευασίες ανακυκλώσιμες!. Το περιβόητο και πολυδιαφημιζόμενο -αλήθεια, μόνο στην Ελλάδα το έχω δει να διαφημίζεται- TetraPak που είναι ένας αχταρμάς χαρτιού, κόλλας, πλαστικού και φύλλου αλουμινίου που και πως θα ανακυκλωθεί; Κατ' εμέ, συσκευασία είναι- ανακυκλώσιμο όμως δεν πολυείναι!

Η διογκωμένη πολυστερίνη -αυτό που λέμε και frigopor- δεν είναι ανακυκλώσιμη ή πολυανακυκλώσιμη, συσκευασία όμως είναι. Που θα την πετάξω;

Ένα σπασμένο τζάμι είναι, σαν την μπουκάλα, γυαλί, αλλά συσκευασία δεν είναι. Που θα το πετάξω;

Επίσης η εφημερίδα και το περιοδικό, κανονικά μπορούν να μπουν στην ίδια ροή ανακύκλωσης με τα χαρτοκιβώτια. Δεν είναι όμως συσκευασίες! Αυτές θα τις πετάμε ή όχι στους μπλέ κάδους; Εγώ πάντως τις πετάω...

Τα άπειρα μικροσιδερικά του σπιτιού αλουμινένια ή σιδερένια κλπ είναι, συσκευασίες όμως, όπως οι κονσέρβες δεν είναι. Που θα τα πετάξω;

Με λίγα λόγια, χωρίς να ενημερώσουμε πως, τι και γιατί, φτιάξαμε οργανισμούς, ίσως διορίσαμε τα τσακάλια των κομματικών ή άλλων γραφείων, και "ικανοποιήσαμε" τις απαιτήσεις της σχετικής Οδηγίας...

Do you expect us to recycle too?*

*Κατ' αναλογία του γνωστού πλακάτ που μπορεί κανείς να δει σε σπάνια γραφεία υπαλλήλων με χιούμορ: "I stay 8 hours a day here, do you expect me to work too?"