Χθες βράδυ βρέθηκα στην τελευταία πτήση (ΟΑ 917) της Ολυμπιακής Αεροπορίας από Θεσσαλονίκη για Αθήνα. Αναχώρηση 23:05, άφιξη στην Αθήνα λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, λίγο πριν το επίσημο κλείσιμο της μέχρι χθες Ολυμπιακής.
Αντί των αλλόκοτων μανιφέστων που διάβαζαν υποχρεωτικά οι πιλότοι ή το προσωπικό καμπίνας τον καιρό των κινητοποιήσεων, μερικά –μάλλον ζεστά- λόγια για το αντίο -μια και, όπως ειπώθηκε, όλοι, πιλότοι και συνοδοί έκαναν το τελευταίο ταξείδι της καρριέρας τους- , με ιδιοποίηση όμως της εποχής Ωνάση και ταυτοποίησή της με αυτό το «πράμα» που είχε καταντήσει η πρόσφατη κρατική Ολυμπιακή («52 χρόνια ιστορίας» κλπ).
Χωρίς να το θέλω είπα «να και κάτι που με χαρά αποχαιρετούμε». Τριάντα λεπτά του Ευρώ την ημέρα λιγότερα θα αναλογούν στην οικογένειά μου από την μή πληρωμή των ζημιών της Ολυμπιακής... Αρκεί, αν ο κ. Παπανδρέου νικήσει στις εκλογές, να μην κάνει «έφοδο προς το χθες» ξανασυζητώντας την λύση που έδωσε ο Κωστής Χατζηδάκης, που ελπίζω να μην πληρώσει και αυτός –όπως στις προηγούμενες εκλογές η Μαριέττα Γιαννάκου- το θάρρος του να καθαρίσει μιά από τις σωρευμένες κόπρους του Αυγεία της ένδοξης χώρας μας.
ΥΓ. Λέτε νάναι σημαδιακό; Την ώρα που το τελευταίο αεροπλάνο της Ολυμπιακής με τους 40 μόνο επιβάτες του εγκατέλειπε τη Θεσσαλονίκη, μέτρησα πέντε αεροσκάφη της Aegean στην πίστα...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
Ζωή σε λόγου μας.
Αξέχαστη θα μας μείνει η μακαρίτισσα!
Δημοσίευση σχολίου